Αδράξτε τη μέρα!

«Τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας». Αυτή είναι μία από τις γνωστότερες ρήσεις του σπουδαίου συγγραφέα Φραντς Κάφκα, που εκτός από τα βιβλία, θα μπορούσε να ταιριάξει εξίσου καλά και για τις θεατρικές παραστάσεις που έχουμε ανάγκη.

Ο «Κύκλος των χαμένων ποιητών», που παίζεται στο θέατρο Βρετάνια για δεύτερη χρονιά, είναι μια τέτοια παράσταση, που πέφτει «σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας». Κι αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους, μα πρώτα απ’ όλα επειδή είναι μια παράσταση που μας αφορά όλους. Επικεντρώνεται στο ρόλο της εκπαίδευσης στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου, στο πώς μπορεί να το βοηθήσει να ακούσει καλύτερα την εσωτερική του φωνή, να παλέψει για τα δικά του θέλω και όχι για αυτά των άλλων, βρίσκοντας το θάρρος να αντιταχθεί στη γνώμη τους, ταυτόχρονα όμως θέτει και προβληματισμούς για τα όρια της ελευθερίας, τους κινδύνους και τις επιπτώσεις που μπορεί να υπάρξουν όταν πορεύεσαι κόντρα στο ρεύμα, για τις ήττες και τους συμβιβασμούς που θα φέρει αναπόφευκτα η ζωή, για την ορθολογική τους διαχείριση, για τη γνώση και την εμπειρία μέσα από τις οποίες θα επιτευχθούν οι προσωπικοί στόχοι και τα όνειρα.

Ο «Κύκλος των χαμένων ποιητών» είναι μια παράσταση για τα όνειρα που παλεύουμε καθημερινά να ικανοποιήσουμε, αλλά και για τα «πνιγμένα» και ανεκπλήρωτα όνειρα, εκείνα που δεν τολμάμε να εξωτερικεύσουμε πολλές φορές ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Πόσοι ξοδεύουν μια ζωή μέσα στο φόβο για το τι θα πουν οι άλλοι για τις επιλογές τους; Ή κάνοντας κάτι που δεν θέλουν, προσπαθώντας, όσο αυτό είναι δυνατόν, να συντηρήσουν ζωντανό το μεγάλο τους όνειρο;

Το κείμενο βρίθει νοημάτων και συμβάλλει στη δημιουργία μιας καλής παράστασης. Ωστόσο, αυτό δεν αρκεί από μόνο του. Η απόδοση του κειμένου από τους ηθοποιούς, η σκηνοθεσία, η μουσική, τα σκηνικά, τα κουστούμια, οι φωτισμοί, όλα αυτά αποτελούν σημαντικούς πυλώνες που καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα.

Ο «Κύκλος των χαμένων ποιητών» τα καταφέρνει περίφημα σε όλες τις επιμέρους κατηγορίες. Οι ηθοποιοί ανταποκρίνονται επάξια στις απαιτήσεις του ρόλου τους. Τόσο οι εμπειρότεροι (Άκης Σακελλαρίου, Τάσος Χαλκιάς, Σπύρος Τσεκούρας), όσο και οι νεότεροι (Πάνος Ζυγούρος, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος, Νικόλας Παπαϊωάννου, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Στέφανος Παπατρέχας, Πάνος Κλάδης, Τάσος Τυρογαλάς, Αλέξανδρος Τωμαδάκης, Ειρήνη Λαφαζάνη, Λυδία Στέφου), βγάζουν παλμό, ένταση, συνεργάζονται εύρυθμα και αρμονικά, ώστε να καταστήσουν συμμέτοχο τον θεατή στην ιστορία του έργου.

Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη φωτίζει τα νοήματα του κειμένου, δίνοντας ταυτόχρονα τον απαιτούμενο χώρο στους ηθοποιούς για να ξετυλίξουν τη δυναμική τους, ενώ η μουσική της Μαρίζας Ρίζου, καθώς και τα σκηνικά, τα κουστούμια και οι φωτισμοί δεν συμπληρώνουν απλώς την παράσταση, αλλά αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της επιτυχίας της.

Όλοι έχουμε στη ζωή μας ανθρώπους που μας έχουν εμπνεύσει: καθηγητές, γονείς, φίλους, έρωτες, συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μετουσιωθεί σε δασκάλους, με τη στάση ζωής και την κοσμοθεωρία τους, με τις αξίες που μας μεταλαμπάδευσαν, με όλα αυτά που ενσάρκωναν με το παράδειγμά τους.

Ο «Κύκλος των χαμένων ποιητών» φέρνει στο νου μας αυτούς τους «δασκάλους», που άφησαν κατά κάποιον τρόπο το στίγμα τους στην μετέπειτα πορεία μας, ενώ παράλληλα μας υπενθυμίζει της αξία της γνώσης και της παιδείας στη διαμόρφωση ανθρώπων – όχι κατ’ ανάγκη χρήσιμων, με τον τρόπο που ορίζεται από τις εκάστοτε κοινωνικές συμβάσεις, μα οπωσδήποτε ελεύθερων, έτσι όπως το ερμηνεύει ο Ανδρέας Εμπειρίκος: «…Και θα ‘ναι αλήθεια κρίμα, ενώ είσαι χορευτής, αντί να λάβεις μέρος στο χορό, να σε πατάν τα πόδια των ανθρώπων που χορεύουν».

Πηγή: Efsyn.gr