Πόσο εύκολο είναι να βρεις την ευτυχία; Είναι κάτι που αρκεί να το ζητήσεις και να το έχεις; Ή πρέπει να κοπιάσεις για αυτή; Να μοχθήσεις για να την αποκτήσεις; Πόση προσπάθεια απαιτεί η αληθινή ευτυχία; Μπορεί κανείς να το μετρήσει; Ή η πραγματική ευτυχία δεν μπαίνει στο ζύγι; Δεν μετριέται με τίποτα; Σε κατακλύζει εκεί που δεν το περιμένεις; Μοιάζει με τον κεραυνοβόλο έρωτα; Σε χτυπάει κατακέφαλα; Χωρίς προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα; Και πόσο διαρκεί; Μπορεί να κρατήσει για πάντα; Ή είναι για λίγο και μετά χάνεται; Πηγαίνει αλλού, μετακομίζει σε άλλα πρόσωπα, και εσύ πρέπει να περιμένεις στωικά ξανά τη σειρά σου; Υπάρχει δεύτερη ευκαιρία στην ευτυχία;
Η παράσταση «Felicita», το πρώτο θεατρικό έργο της αεικίνητης Σεμίνας Διγενή που παίζεται στο θέατρο Αλκυονίς, φέρνει αντιμέτωπο τον θεατή με ερωτήματα σαν τα παραπάνω. Διερευνά την έννοια της ευτυχίας, προσπαθώντας να φωτίσει διαφορετικές οπτικές της, καθώς η ερμηνεία της διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ωστόσο, η ρίζα της ευτυχίας μοιάζει να είναι κοινή και έχει να κάνει με το πόσο καλά είμαστε με τον εαυτό μας, αν τον αποδεχόμαστε και τα έχουμε βρει μαζί του.
Από εκεί δεν ξεκινάνε όλα; Το να αγαπήσουμε τον εαυτό μας δεν αποτελεί προϋπόθεση για να αγαπήσουμε και τους άλλους; Να είμαστε ανοιχτοί και γενναιόδωροι με τη ζωή; Να ξεπεράσουμε στεναχώριες και δύσκολες καταστάσεις και να πάμε παρακάτω;
Η Μυρτώ Αλικάκη καταθέτει άλλη μία εξαιρετική ερμηνεία, από τις πολλές που έχει στο ενεργητικό της. Κινείται στη σκηνή με ωριμότητα και αυτοπεποίθηση, βοηθώντας και τον συμπρωταγωνιστή της να απελευθερωθεί κοντά της. Ο Γιάννης Σοφολόγης αρπάζει την ευκαιρία που του δίνεται, αποδεικνύοντας πως έχει αρκετές δυνατότητες ως ηθοποιός, ότι μπορεί στο μέλλον να προσφέρει πολλά περισσότερα με τις ερμηνείες του. Μαζί συνθέτουν ένα δυνατό δίδυμο, που εναλλάσσει συνεχώς ρόλους, δοκιμάζει πράγματα, πέφτει και σηκώνεται, χωρίς πολλές φορές να γίνεται αντιληπτό ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα, ποιος είναι περισσότερο ευτυχισμένος από τους δύο.
Κι αυτό είναι ένα από τα ατού της παράστασης, το ότι ενώ η παράσταση έχει έντονα σουρεαλιστικά στοιχεία, καταφέρνει ταυτόχρονα να πατάει και στην πραγματικότητα, να αναδεικνύει προβληματισμούς που μας βασανίζουν όλους. Η μοναξιά, ο χρόνος, ο έρωτας, η αποδοχή, η οικογένεια, τα τραύματα που κουβαλάμε μέσα μας, όλα αυτά εμφανίζονται πάνω στη σκηνή, είτε σαν ένας μεγεθυντικός φακός της πραγματικής ζωής, είτε σαν ένας μεγάλος παραμορφωτικός καθρέφτης της.
Η σκηνοθεσία της Λητώς Τριανταφυλλίδου είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη. Χρησιμοποιώντας τις λευκές κουρτίνες, που άλλοτε κρύβουν και άλλοτε φανερώνουν, άλλοτε φωτίζουν και άλλοτε συσκοτίζουν, δημιουργεί τις αντιθέσεις που χρειάζονται για να ενταθεί η αγωνία και να μεγαλώσει το μυστήριο, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.
Η μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη, τα κοστούμια του Απόστολου Μητρόπουλου και τα σκηνικά του Δημήτρη Πολυχρονιάδη αποτελούν πολύτιμους συμμάχους των πρωταγωνιστών.
Όλοι οι άνθρωποι βιώνουν κάποτε την ευτυχία; Ή υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν χωρίς να έχουν αισθανθεί τι σημαίνει ευτυχία ούτε για μια στιγμή; Μήπως τελικά η ευτυχία είναι στάση ζωής και δεν έχει να κάνει με τα όσα συμβαίνουν στη ζωή ενός ανθρώπου; Μπορεί κάποιος άνθρωπος που ζει μόνος του να είναι ευτυχισμένος; Ή η μοναξιά αποτελεί τροχοπέδη για την ευτυχία; Πόσοι δρόμοι οδηγούν, τελικά, στην ευτυχία;
Η Σεμίνα Διγενή αποδεικνύεται άξια ανατόμος της ευτυχίας, συμπαρασύροντας κι εμάς σε αυτό το πρωτότυπο, γεμάτο ένταση και σασπένς, παιχνίδι που έχει φτιάξει.
Πηγή: Efsyn.gr