Η φόρμα του διηγήματος αγαπιέται διαχρονικά από τους ηλιόλουστους Έλληνες αναγνώστες και συγγραφείς (στον αντίποδα του ογκώδους ρωσικού ή αντολικοευρωπαϊκού μυθιστορήματος) και ο Παναγιώτης Κολέλης μάς παραδίδει εννιά κοφτερές, ευκολοδιάβαστες κοινωνικού ρεαλισμού, που ακροβατούν ανάμεσα στην αμείλικτη πραγματικότητα και στο μεταφυσικό, στο ορατό και το αόρατο.
Αυτό που αγάπησα πολύ στα διηγήματά του είναι μια αίσθηση πείνας και δίψας για αλήθεια, για ζωή, για επανάσταση. Μπορεί ο συγγραφέας να αφορμάται από την αμείλικτη πραγματικότητα της κρίσης και των αποτόκων της, όμως θεωρώ ότι το βιβλίο αυτό μπορεί να διαβάζεται απολαυστικά και απνευστί για τα επόμενα εκατό χρόνια.
Τα διηγήματα «Κομμένες Γλώσσες» και «Η Κεραία» τα βρήκα απλώς αριστουργηματικά, τα διάβασα με κομμένη την ανάσα.
Η αβίαστη κινηματογραφικότητα της γραφής του Κολέλη με οδήγησε στην επιθυμία να τα δω στην μεγάλη ή και στην μικρή οθόνη. Αν τα βιβλία θεωρούνταν όσο κουλ θεωρείται το Netflix και οι λοιπές πλατφόρμες, τότε θα μιλούσαμε για κάτι viral, αυτήν την στιγμή. Το βιβλίο του συζητείται εντός και εκτός λογοτεχνικών κύκλων και αυτό είναι το πιο σημαντικό, για μένα.
Η λογοτεχνία που αφορά τον κόσμο, όχι απλώς τους διανοούμενους ή τους συγγραφείς.
Περιμένω ήδη με ανυπομονησία τα επόμενα βήματα του συγγραφέα που φαίνεται πως θα συνεχίσει να απασχολεί, κυρίως γιατί δεν παύει να απασχολείται ο ίδιος από το τι συμβαίνει γύρω του. Και αυτό είναι που κάνει στ’ αλήθεια την λογοτεχνία πολιτική, κοινωνική, φλεγόμενη.
Πηγή: Olafaq.gr