Γνώρισα τον συγγραφέα Παναγιώτη Κολέλη στην παρουσίαση του βιβλίου του «Κομμένες γλώσσες», στο αγαπημένο Ζώγια cafe στη Θεσσαλονίκη. Διάβασα το βιβλίο σε σύντομο χρόνο, γιατί παρόλο που είναι πικρό και σουρεαλιστικό, κυλάει εύκολα. Ίσως για αυτό.
Ο Παναγιώτης Κολέλης έγραψε εννιά διηγήματα, εννιά μικρές ιστορίες που σου δίνουν την αίσθηση ότι έχουν συνέχεια. Νομίζεις ότι με έναν περίεργο τρόπο κάπου η υπόθεσή τους θα συγκλίνει. Τόσο ίδιες είναι μέσα στη διαφορετικότητά τους.
Αυτό που προξενεί μεγαλύτερη αίσθηση είναι η απουσία ενσυναίσθησης των χαρακτήρων του βιβλίου, η αδυναμία επικοινωνίας κι εξεύρεσης κάποιας λύσης, η αμετάθετη πορεία τους προς τον όλεθρο.
Άνθρωποι συντετριμμένοι, αποπροσανατολισμένοι, εγκλωβισμένοι σε σκοτεινούς λαβύρινθους και βυθισμένοι στα αδιέξοδά τους, θυμίζουν ήρωες σκοτεινών βιβλίων και δυστοπικών κινηματογραφικών ταινιών.
Όσα, βέβαια, με σκληρή ματιά περιγράφονται, δεν είναι τίποτα άλλο από τη βίαιη και ανελέητη καθημερινότητα των θυμάτων αυτής της κοινωνίας, είναι μια τοιχογραφία όσων συμβαίνουν γύρω μας, μια χαρτογράφηση της εποχής μας.
Κάθε ιστορία θα μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό του αναγνώστη, γιατί απεικονίζει την ωμότητα και την παραφροσύνη του κόσμου μας, την αδιέξοδο ατραπό της απογοήτευσης και της έλλειψης αλληλεγγύης.
Ο συγγραφέας επέλεξε να κάνει ιστορίες στα άκρα, να τονίσει μέσα από τη δυστυχία των ηρώων του, ότι δεν είναι αναγκαίο να κόψουμε τις γλώσσες μας. Πρέπει ν’ αντιδρούμε σε όσα μας πνίγουν, αλλά και να μπορούμε να φρενάρουμε πριν πούμε κάτι που θα πονέσει.
Πηγή: Fractal