Οι θρησκευτικές αθλιότητες και οι φωτεινές εξαιρέσεις

Θέλουν οι πιστοί να στριμωχτούν για να προσκυνήσουν μια εικόνα ή να φιλήσουν το χέρι των θεομπαιχτών ρασοφόρων; Να κοινωνήσουν όλοι μαζί από το ίδιο κουτάλι; Να κατεβάσουν τις μάσκες μέσα στο ναό για να εισακουστεί καλύτερα η προσευχή τους στον Μεγαλοδύναμο; Ας το κάνουν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως κάποιοι θα κολλήσουν τον ιό και θα πεθάνουν. Τι είναι ο θάνατος, άλλωστε, μπροστά στην εξασφάλιση της σωτηρίας της ψυχής και της βασιλείας των ουρανών; Ένα κείμενο για τη "σοβαρότητα" που επέδειξε για μια ακόμα φορά η Εκκλησία στον εορτασμό του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη.

Η αλήθεια είναι πως δεν περιμέναμε τίποτα περισσότερο από τη στάση που κράτησε το θρησκευτικό ιερατείο στον εορτασμό του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου της Θεσσαλονίκης. Έχουμε πάψει, άλλωστε, να έχουμε προσδοκίες από την Εκκλησία. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε πως θα «σοβαρευτεί» τηρώντας τα μέτρα υγειονομικής προστασίας στις λειτουργίες και τις διάφορες εκδηλώσεις της.

Από τη στιγμή που δεν το έχει κάνει μέχρι σήμερα, άλλωστε, γιατί να το κάνει τώρα; Στο απυρόβλητο ήταν και θα συνεχίσει να είναι για καιρό ακόμα, όπως φαίνεται. Καμία κυβέρνηση δεν τολμά να της βάλει το «άγιο» χέρι, ούτε καν για τα προσχήματα, για τα μάτια του κόσμου, ενώ και η δικαιοσύνη και η αστυνομία περί άλλων τυρβάζουν.

Έτσι, η Εκκλησία έχει το ελεύθερο να κάνει ό,τι της καπνίσει. Θέλουν οι πιστοί να στριμωχτούν για να προσκυνήσουν μια εικόνα ή να φιλήσουν το χέρι των θεομπαιχτών ρασοφόρων; Να κοινωνήσουν όλοι μαζί από το ίδιο κουτάλι; Να κατεβάσουν τις μάσκες μέσα στο ναό για να εισακουστεί καλύτερα η προσευχή τους στον Μεγαλοδύναμο; Ας το κάνουν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως κάποιοι θα κολλήσουν τον ιό και θα πεθάνουν. Τι είναι ο θάνατος, άλλωστε, μπροστά στην εξασφάλιση της σωτηρίας της ψυχής και της βασιλείας των ουρανών;

Κάπως έτσι όμως φτάσαμε στο σημείο η Εκκλησία να νίπτει τας χείρας της για τους θανάτους της πανδημίας, καθώς και για τα χαμηλά ποσοστά εμβολιαστικής κάλυψης. Δεν φταίνε ούτε οι «χριστιανοταλιμπάν» που πρωτοστατούν στα συλλαλητήρια εναντίον των εμβολίων ούτε οι δεσποτάδες που κηρύσσουν στο ποίμνιο να μην έχει εμπιστοσύνη στα «μπόλια», καθώς αποτελούν εργαλείο του Διαβόλου για να αλλοιώσει την πίστη του.

Όταν βλέπουν το χριστεπώνυμο πλήθος να «αυγατεύει» και να ακολουθεί πειθήνια τις προτροπές τους, καμαρώνουν σαν γύφτικο σκεπάρνι, ενώ αγαλλιάζει η καρδούλα τους από το κουδούνισμα των νομισμάτων που πέφτουν στο παγκάρι – παρεμπιπτόντως, ό,τι μπαίνει εκεί μέσα, σπάνια βγαίνει για να βοηθήσει φτωχοδιάβολους και σίγουρα δεν προσφέρεται ποτέ σε μετανάστες, αλλόθρησκους και όσους έχουν απομακρυνθεί από τα χριστιανικά χρηστά ήθη, έτσι όπως τα ορίζουν αυτοί οι «αγιογδύτες».

Λειτουργούν ως οι μόνοι επίγειοι εκπρόσωποι του Θεού, νομίζοντας πως έχουν το δικαίωμα να κρίνουν και να τοποθετούν ταμπέλες στους ανθρώπους, διαχωρίζοντάς τους σε σημαίνοντες πιστούς και σε χριστιανικό «κατιμά», ανάλογα με τις τσέπες τους και την κοινωνική τους θέση.

Φυσικά, για να μην είμαστε ισοπεδωτικοί, υπάρχουν και ιερείς που επιτελούν σπουδαίο κοινωνικό έργο, όμως αποτελούν μια ισχνή μειοψηφία, η φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τη σύγχρονη Εκκλησία όχι μόνο αποκομμένη από τις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά και πλήρως απαρχαιωμένη, με μεσαιωνικές αντιλήψεις, γεμάτη κόμπλεξ, προκαταλήψεις και στεγανά.

Ένα τέτοιο φωτεινό παράδειγμα αποτελούν οι ιερείς που βάφτισαν τον γιο του Μιχάλη Οικονόμου και του Γιώργου Μακρή στην Πλάκα, οι οποίοι προτίμησαν να ακούσουν την καρδιά τους και να αγνοήσουν την επίσημη θέση της Εκκλησίας για την υιοθέτηση παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ανέφεραν, μάλιστα, προς τους γονείς: «Να είσαστε πάντα ερωτευμένοι, και το παιδί, αυτή την αγάπη θα βλέπει, αυτή θα αναζητήσει και όταν φύγει από εσάς, και θα αναζητά πάντα στη ζωή του».

Αυτό είναι ένα κήρυγμα αγάπης από ιερείς που σέβονται και αγαπούν ουσιαστικά τη ζωή και τον άνθρωπο. Από ιερείς που θέλουμε να έχουμε στην κοινωνία, στην Εκκλησία, δίπλα μας. Η Εκκλησία είτε θα πορευτεί μαζί τους και θα επανεφεύρει τον ρόλο της, είτε θα συνεχίσει την ελεύθερη πτώση της μέχρι την πλήρη απαξίωση. Η επιλογή είναι δική της.

Πηγή: Efsyn.gr